ક્યારેક હું શું કરવા ઇચ્છું છું એ, જાણવાનો મારી પાસે એક જ વિકલ્પ હોય છેઃ આગળ વધો અને કશુંક કરવાનો. પછી, એકવાર શરૂઆત થઇ
ઘણા માણસો પોતાના વિશે ટિપ્પણી કરતી વખતે ‘હું’ ને બદલે ‘આપણે’ શબ્દ પ્રયોજે છે. સંભાળજો, આવા માણસો પર ઝાઝો વિશ્વાસ
આ ઘરની ભીંતો ને ઝાંપો, એને એવો ધક્કો આપો આઘે દૂર ક્ષિતિજે સ્થાપો, ત્યાર પછી જૂઓ! ઘરની આ સંકડાશ ન રહેશે, ઓછો કૈં
અપની મર્ઝી સે કહાં અપને સફર કે હમ થે રૂખ હવાઓં કા જિધર કા ઉધર કે હમ થે મોટાભાગના
મટકુંય નથી માર્યું હજી એક, તહીં જ આ, હાથતાળી દઇ વીતી ગયાં શું વર્ષ આટલાં? ગયા દાંત, જવા માંડ્યા વાળ
ઘાટ વિણ પથ્થર જૂઓ તો પગ તળે અફળાય છે ટાંકણે ટીચાય તે ઇશ્વર બની પૂજાય છે વાંસ નક્કર હોય તો
ક્યાંકથી ફંગોળાતા સૂરજ રોજ સવારના પૂર્વ દિશાઓથી દોડતો દોડતો રોજ સાંજે પશ્ચિમમાં આથમી જાય છે. વચ્ચેના કલાકોમાં જીવતો, જાગતો, શ્વસતો,
લઘુતાગ્રંથિથી પીડાવું એટલે જીવનમાં ક્યારેય આગળ નથી આવવું એવો અયોગ્ય નિર્ણય લેવો. લઘુતાગ્રંથિનો ઇલાજ કદાચ આજના યુગમાં શક્ય બન્યો છે
સાહસથી થયેલી હાનિનો બદલો વાળવાને સાહસ જ કરવું જોઇએ, પછી આમ કે તેમ. – નર્મદ કલમના ખોળે જીવન જીવવાની પ્રતિજ્ઞા
ચલ હવે ઝિંદાદિલીથી વાત કર, ગોઠવેલું ક્યાં સુધી બોલ્યા કરીશ – હિતેન આનંદપરા પહેલાંના લોક જરા જુદા હતા. સિદ્ધાંત